فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ مَا آمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِي شِقَاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ
پس اگر آنان [هم] به آنچه شما بدان ايمان آورده ايد ايمان آوردند قطعا هدايت شده اند ولى اگر روى برتافتند جز اين نيست كه سر ستيز [و جدايى ] دارند و به زودى خداوند [شر] آنان را از تو كفايت خواهد كرد كه او شنواى داناست
- تفسیر و مفاهیم
- اعراب و موضوع آیات
- نکات تجویدی
موضوع.کفایت ویژه الهی
سوال. خدای سبحان وعده خود را در باره کفایت مومنان چگونه اظهار می‌نماید؟
جمله «فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ» مشتمل بر دو مطلب است: يكي وعده نصرت و پيروزي به مسلمانان و ديگري وعيد كافران و تهديد اهل شقاق به شكست.
اصل كلي بهره‌مندي مؤمنان از كفايت خاص خداوند اين است كه اگر كسي «عبد» خدا شد، خداي سبحان كارهاي او را كفايت مي‌كند «أَلَيْسَ اللَّهُ بِكَافٍ عَبْدَهُ»[1]
وعده خدای متعال كه با فعل مضارع دال بر استمرار بيان شده: فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ همچنان ادامه دارد و خداوند با كمك‌هاي مادي و معنوي خود، مؤمنان را كفايت مي‌كند.
پيشرفت همه پيامبران و اديان الهي با امدادهاي غيبي بود، نه شمشير، اگرچه اندك همت و حركتي از اين سو لازم است. كفايت الهي و امداد غيبي، که تأثير مادي دارد؛ مانند برانگيختن طوفان شن براي برهم‌زدن و درهم شكستن امكانات و تجهيزات دشمن، چنان‌كه در جنگ احزاب واقع شد، و آنجایی که تأثير معنوي دارد؛ مانند آرامش بخشيدن به دلهاي مؤمنان و تثبيت اَقدام آنان و القاي رعب و هراس در دلهاي كافران و مشركان، چنان‌كه خداي سبحان فرمود: «إِذْ يُوحِي رَبُّكَ إِلَى الْمَلَائِكَةِ أَنِّي مَعَكُمْ فَثَبِّتُوا الَّذِينَ آمَنُوا سَأُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ كَفَرُوا الرُّعْبَ»[2]
پس اين سنّت الهي مخصوص نسل معيّن يا ويژه نيست، بلكه در هر زمان و در هر زمين و با هر زباني كه گفت‌وگو كنند اگر مسلمان راستين بوده‌اند مشمول وعده تخلّف ناپذير الهي خواهند بود.[3]
از مصادیق نصرت خداوند
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در بیاناتشان در تاریخ19/10/1392، به میدان آمدن مردم قم در روز ۱۹ دی سال ۱۳۵۶ را با استناد به قرآن، یکی از مصادیق نصرت خدا به مؤمنین برشمردند زیرا این حادثه جزو مؤثرترین عوامل گسترش قیام مردمی بود که منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی شد.
[1] . سوره زمر ، آیه ۳۶
[2] . سوره انفال، آیه 12
[3] .تسنيم، ج 7، ص 244
مؤسسه نورالیقین
مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی
بدون دیدگاه