مناجات تائبین

مناجات های خمس عشره از مناجات های صادر شده از امام سجاد(ع) است.

ذکر پانزده مناجات با عناوین گوناگون بیانگر این موضوع است که جایگاه انسان در نوع گفتارش تاثیر گذار است.

مناجات تائبین دارای سه بخش مهم است :

1-احساس نیاز به توبه و پشیمانی از گناه

«إِلٰهِى أَلْبَسَتْنِى الْخَطايا ثَوْبَ مَذَلَّتِى»
اهل معنا معتقدند منظور از خطا در این فراز خطایی است که با فطرت انسان و بالتبع بندگی او مخالف است.

رفتن از سمت خدا به سمت غیر از خدا بزرگ ترین خطاهای بنده است؛
«وَجَلَّلَنِى التَّباعُدُ مِنْكَ لِباسَ مَسْكَنَتِى»؛ دور شدن از تو لباس بیچارگی بر تنم کرده است.
امید داشتن به غیر خدا برای چاره گشایی آخر بیچارگی است.

2- قدرت و توانایی برطرف کننده نیاز

«فَوَعِزَّتِكَ ما أَجِدُ لِذُنُوبِى سِواكَ غافِراً، وَلَا أَرَىٰ لِكَسْرِى غَيْرَكَ جابِراً؛ به عزتت قسم برای گناهانم بخشنده ای جز تو نیافتم وبرای در هم شکستگی جز تو جبران کننده ندیدم.»
انسان برای برآورده شدن نیازش باید به‌درگاه بزرگی برود که قادر باشد نیازش را برطرف کند.
امام (ع)در این فراز یادآور میشود که خداوند هم بر غفران توانایی دارد هم بر جبران.

3- امکان عرض نیاز

«إِلٰهِى أَنْتَ الَّذِى فَتَحْتَ لِعِبادِكَ بَاباً إِلىٰ عَفْوِكَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ؛ معبودا تو کسی هستی که دری برای بخشش بندگانت گشاده ای‌ به نام توبه.»
اجازه حضور و سخن راندن در پیشگاه ذات اقدس اله خود نعمت بزرگی است که انسان از شکر آن عاجز است.

مدرس : خانم موسوی

موسسه نورالیقین
مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی