خَالِدِينَ فِيهَا لَا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ
در آن [لعنت] جاودانه بمانند نه عذابشان كاسته گردد و نه مهلت يابند
- تفسیر و مفاهیم
- اعراب و موضوع آیات
- نکات تجویدی
موضوع: خلود در لعنت
اسناد لعن به کفار در حال موت با آنکه در تمام حالات کفر ملعونند، به چه جهت است؟
آنها که بر روى حقیقت پرده کشیده (و کتمان نمودند)دو گروه بودند:
1. گروهى از آنان از کرده خود پشیمان شدند و توبه کردند که خدا در آیه پیشین پذیرش توبه آنها را اعلام نمود.
2. ولى گروهى هم بودند که تا آخر عمر به همان حالت عناد و لجاجت و کفر باقى ماندند و هرگز از کار زشت خود پشیمان نشده و بر کتمان حقیقت اصرار ورزیدند تا كافرانه مردند.
این گروه مورد لعن خداوند و لعنت فرشتگان و همه مردم‌اند.
استمرار لعنت و استقرار آن بر چنين كافراني بر اثر تداوم كفر آنهاست، زيرا آنها با سوء اختيار خود، كفر را برگزيده‌اند و لجوجانه بر آن اصرار ورزيده و تا زمان مرگ توبه نكرده‌اند. لذا اين‌گروه تبهكار، جاودانه در لعنت فرو رفته‌اند و در آتش مخلّدند.
نکته: برای این گروه
الف) هيچ گونه تخفيفي در عذاب (نه از درون و نه از بيرون) و هيچ عامل تخفيفي (نه رواني و نه غير آن) وجود ندارد؛
زيرا آنها در دنيا يكسره كفر مي‌ورزيدند و كفر آنان نيز كم نمي‌شد و هرگاه اندكي فروكش مي‌كرد دوباره مشتعل مي‌شد و طغيان مي‌كرد.
خداي سبحان درباره عده‌اي از كافران فرمود: هرگاه آتش جهنم رو به نقصان نهاده و بخواهد براي آنها افسرده و خاموش شود ما فوراً آن را مشتعل مي‌كنيم: «كُلَّما خَبَت زِدنهُم سَعيرا» و هر وقت پوست بدن آنان بريان گردد پوست تازه مي‌رويانيم تا عذاب را به خوبي بچشند: «كُلَّما نَضِجَت جُلودُهُم بَدَّلنهُم جُلودًا غَيرَها»
ب) همچنين به آنان مهلت داده نمي‌شوند تا به راه رهايي از عذاب بينديشند، زيرا در آنجا در كنار سوختن جسم، دستگاه انديشه و فكر آنان هم با عذاب روحي مي‌سوزد، از اين رو جاي اِنظار و امهال نيست، چنان كه براي رهايي راهي نيست.[1]
[1] . تفسیر تسنیم, ج 8, ذیل آیات161و 162 سوره بقره
مؤسسه نورالیقین
مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی
بدون دیدگاه