مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرِينَ
هر كه دشمن خدا و فرشتگان و فرستادگان او و جبرئيل و ميكائيل است [بداند كه] خدا يقينا دشمن كافران است
- تفسیر و مفاهیم
- اعراب و موضوع آیات
- نکات تجویدی
موضوع: دشمنی با جبرئیل
پیامد دشمنی با جبرئیل دشمنی و تضاد با خدا، انبیاء و اولیای الهی انسان را در چه مرتبه‌ای قرار می‌دهد؟
این آیه، انسان را بار دیگر به یاد بهانه جوئى‌هاى ملت یهود مى‌اندازد که براى شانه خالى کردن از زیر بار حق هر زمان به سراغ بهانه‌اى مى‌روند.
و این بار بهانه‌شان این بود که چون جبرئیل فرشته وحى تو است و تکالیف سنگین خدا را ابلاغ مى‌کند ما ایمان نمى‌آوریم، ما دشمن او هستیم اگر فرشته وحى میکائیل بود، بسیار خوب بود، ایمان مى‌آوردیم!
از اینان باید پرسید: مگر فرشتگان الهى با یکدیگر از نظر انجام وظیفه فرق دارند؟
اصولاً مگر آنها طبق خواسته خودشان عمل مى‌کنند یا از پیش خود چیزى مى‌گویند؟
آنها همان گونه‌اند که قرآن معرفى کرده: «لایَعْصُونَ اللّهَ ما أَمَرَهُم؛ هر چه خداوند دستور دهد همان را انجام می‌دهند.[1]
قرآن در پاسخ این بهانه جوئى‌ها چنین مى‌گوید: به آنها بگو هر کس دشمن جبرئیل باشد (در حقیقت دشمن خدا است) چرا که او به فرمان خدا قرآن را بر قلب تو نازل کرده است.
و آیه بعد، همین موضوع را با تأکید بیشتر توأم با تهدید بیان مى‌کند: هر کس دشمن خدا، فرشتگان و فرستادگان او، جبرئیل و میکائیل باشد، خداوند دشمن او است، خدا دشمن کافران است.
و در حقیقت دشمنى با یکى دشمنى با بقیه است.
آنها همه در مسیر یک هدف قرار دارند، بنابراین، دشمنى با یکى از آنها، دشمنى با خدا است.[2]
ايمان و تولّى، نسبت به همه مقدّسات لازم است.
آنچنان که در روابط اجتماع امروز میبینیم برخی جناح‌ها و گروه‌های گرفتار سیاسی‌گری و زیبا علمای ربانی را که موافق اعمال و افکار آنها نیستند و کارشان را خلاف شریعت اسلام می‌دانند آنها را به صورت توهین‌آمیزی در رسانه‌های خود مورد هجوم قرار می‌دهند و شخصیت‌شان را مخدوش می‌سازند درحالی‌که تنها علمای ربانی هستند که در ادامه سلسله رسولان قرار دارند و سخنان آنها را به مردم تعلیم می‌دهند و آنان که به دلایل سیاسی و جناحی علما را تحقیر و منزوی می‌کنند در پرتگاه کفر قرار می‌گیرند.[3]
اميرمومنان علی علیه‌السلام فرمودند: «مَن وقَّرَ عالمِاً فقد وَقَّرَ رَبَّه؛ كسي كه عالمي را گرامي بدارد و تعظيم نمايد، پروردگارش را گرامي و بزرگ داشته است».[4]
[1] . سوره تحریم/۶
[2] . برگرفته ازتفسیر نمونه, ج1,ص416
[3] . نسیم حیات, ج 1, ص 242
[4] . غرر الحکم، ۸۷۰۴
مؤسسه نورالیقین
مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی
بدون دیدگاه