آتعریف آواشناسی: در این مطالعه توصیف آواهای زبان براساس اندام های گفتار و نقش انها در تولید آوا انجام می شود . در این شاخه از آواشناسی جایگاه تولید هر یک از آواهای زبان، شیوه های تولید آنها و تاثیر آواها بر یکدیگر بررسی و توصیف می شود.
اواشناسی تلاوت قران در مفهوم آیه مبارکه « و رتل القران ترتیلا» و فرموده های پیامبر اعظم از قبیل: « اقرووا القران بالحان العرب و اصواتها و ایاکم و لحون اهل الفسق و الکبائر» و «حسنوا القران اصواتکم فان الصوت الحسن یزید القران حسنا» و « لکل شی حلیه ، حلیه القران الصوت الحسن» به طور اجمال نهفته است و از نوع اواشناسی اخص است چرا که در این آواشناسی به مسائلی پرداخته می شود که بعضا در اواشناسی عربی مورد ملاحظه یا دقت قرار نمی گیرد، مانند: مقدار کشش غنه و مدها، یا این که مختص قرائت قران می باشد مانند: ادغام کبیر یا عدم ادغام کبیر نزد عده ای.
برخی از این موارد تجویدی بعید است که در محاورات عربی و قرائت متون عربی و حتی قرائت روایات چون قرائت قران معمول بوده باشد، لکن در شرع مقدس خاصه برای قران حوزه ی ویژه ای است به طوری که در تلاش توصیه اکید به ترتیل و زیبا خوانی و اداء حق و مستحقات حروف آن شده است و بدین منظور ثوابی عاید قاری می شود که در اداء الفاظ متون عربی غیر قران چنین سفارش و ثوابی تاکید نشده است.
حاصل کلام این که پیامبر اکرم قران را به همان کیفتی که اخذ نموده اند مرتلا و مجودا به اصحابش اقراء و تلاوت فرموده است.مرتلا از این جهت که حضرت از جانب خداوند متعال موکدا مامور به ترتیل قران بود « و رتل القران ترتیلا»
و مجودا به این جهت که امام علی علیه السلام در معنی آیه مذکور از خود حضرت رسول نقل نموده است:« الترتیل حفظ الوقوف و بیان الحروف» که مفهوم قسمتی از روایت بیانگر رعایت تجوید در قرائت است و حتی ابن جزری در کتاب بسیار معتبر خود النشر فی قراءات العشر، روایت را از امام علی علیه السلام با ذکر تجوید الحروف به جای بیان الحروف اورده است که به نظر می رسد تجوید را معادل « بیان/ ادا» دانسته است.
لذا میتوان گفت رعایت ترتیل و تجوید از ابتدا ظهور تلاوت امیخته با ان بوده است یعنی پیامبر اکرم عملا با تجوید تحویل اصحابش داده اند.
بدون دیدگاه